© 2009 Roel K Vos

Ondertussen is de rondleiding gestart. Voor mij de tweede keer dus. Ik hoor nieuwe details. Het huis werd oorspronkelijk vergroot en verbouwd met hout van een in de baai van James Town vergaan Braziliaans zeilschip. De termieten zaten daar al in. Vandaar dus dat alles opgegeten werd! De beide gidsen (dames, waarvan één een echte dwerg) vertellen veel leuke dingen, maar ook een fout. De zoon van Napoleon is niet gestorven in 1821, maar in 1832!

Nu fotografeer ik alles zonder flitser. De resultaten zie ik thuis wel. Ik loop nog even door de achtertuinen. Longwood blijkt ook nu bewoond! Ik loer naar binnen, ramen en deuren staan open vanwege de warmte. Ook hier allerlei oude tekeningen aan de wand, veel spulletjes uit Napoleons tijd in dit gedeelte, waar vroeger de Montholons en Gourgaud woonden.

Om 13.00u. zit ik onder een klein boompje met weinig schaduw in mijn dagboek te schrijven. De tuinman wees mij desgevraagd het aparte huis van generaal Bertrand aan. Het ligt pal voor mij, recht tegenover Longwood. Ik kan er niet in, maar ga zo wel kijken.

Ik dring de tuin in, die geheel verwilderd is. Het huis zelf wordt van binnen opgeknapt. Er is niemand. De naam staat er wel op: Bertrands Cottage. Ik loop er geheel om heen. Vanaf het terras heb je een prachtig uitzicht over Deadwood, waar destijds de Engelsen hun kamp hadden.

Ik rijd iets terug, sla bij Longwood’s Gate rechtsaf de weg naar Deadwood in. Rechts van mij een kale, winderige vlakte, waarop koeien grazen. Dit was dus de plek, waar het 53e en later het 66e regiment verbleef. Ik kan vanwaar ik nu sta Longwood House zien, dus dat was omgekeerd ook het geval. Napoleon heeft zich hier bijzonder aan geërgerd. Steeds die tenten en die rode uniformen en dat geloop en gedoe. Het waait hier heftig. Hoewel het prachtig weer is, is het hier niet aangenaam.