© 2009 Roel K Vos
Bij het vertrek van Napoleon uit Engeland is er in Het Kanaal en op de Atlantische Oceaan een hoge zeegang. Napoleon lijdt hieronder. Hij zit in een leunstoel en leest wat. Ook ik kan nu lezen en schrijven, weliswaar met enige moeite. Ik herlees delen van mijn vertaling van Aubry, vergelijk ze met mijn eigen reis van nu. Voel ik dezelfde emotie? Dat kan bijna niet, ik ga immers weer terug? Ik ben nu wel even de gevangene van het schip, maar niet voor eeuwig! (Af en toe maakt het schip de meest wonderlijke geluiden, soms hard, soms knarsend. De bedden en wanden knappen, schuren en klapperen tengevolge van de bewegingen.)
Een toevalligheid: Napoleon werd op deze reis 46 jaar, L. is nu 64!
Oceaan, oceaan, oceaan! Niets anders dan witschuimend water, veroorzaakt door het schip. Achter ons aan vliegen al de gehele ochtend (het is nu ongeveer 13.00u.) twee vogels. Ze scheren over het water, maar vangen niets. Ze kunnen ook nergens rusten, vreemd.
De lunch is een kleine warme maaltijd. Aan onze tafel dezelfde Schot als gisteravond, hij is alleen, ik denk een beginnend zeventiger. (Hij blijkt al 78 jaar te zijn!) Hij heeft een latrelatie met een Engelse, die hij twee keer per maand ziet. Daar is hij tevreden mee. Meer zorgen maakt hij zich over zijn 400 flessen wijn, in een kleine kelder thuis. Krijgt hij ze nog wel op voor hij dood gaat? We grappen er over.
Dit schip voert de wijn Groot Constantia mee. Je kunt kiezen uit vier soorten. Het
komt uit Zuid-