© 2009 Roel K Vos

Om 11.00u. enige overpeinzingen op een bankje. Nu zit het er dus op! Na zes jaar van voorbereidingen, vooral de laatste twee jaar intensief en het daadwerkelijke bezoek aan Sint-Helena, gaan we vanmiddag weer aan boord voor een wat saaie bootreis van vier dagen naar Walvis Bay. Was dit alles wel wat ik verwachtte? Sommige dingen bleken in werkelijkheid geheel anders dan in de verbeelding vooraf. Dat gold voor mij vooral voor Hutt’s Gate, dat ik me meer als monument had voorgesteld en dit absoluut niet bleek te zijn. Het is gewoon een huis, waarmee de eigenaar bezig is het te verbouwen.

Wat ook anders was, waren de afstanden. Tussen Longwood en Hutt’s Gate (de grens voor Napoleon) was de afstand veel groter dan ik had gedacht. Zeker te paard. Idem naar Sandy Bay. En dan die onverwachte vriendelijkheid van de inwoners. Met iedereen is te praten, heel anders dan bij ons in Nederland.

Het Napoleon-aspect op dit eiland is me erg meegevallen. Geen commercieel gedoe in de winkels, alleen bij het Tourism Office wat boekenleggers en één boek over hem. Je moet er dus zelf achteraan als je wat wilt!

Op 14 februari, de laatste dag, al wachtend op de boot, zie ik om 13.00u. een jongen op een soort crossfiets langskomen. Dit is de eerste en de laatste fiets, die ik op Sint-Helena zie!

Aan boord om 14.00u. Om 16.00u. varen we weg. We varen rond het gehele eiland, ik zie George Island (een witte steenklomp in zee, waar dr. Burton, een Engelse arts, in mei 1821 midden in de nacht guano vanaf schraapte, die verbrandde en het zo ontstane gips gebruikt heeft om het laatste en meest geslaagde dodenmasker van Napoleon te maken). De Barn met het profiel zie ik niet, we varen al naar het zuiden.