© 2009 Roel K Vos

Terug naar
Ooggetuigen

Arnott  (Archibald), 1771  - 1855.

Chirurgijn van het 20e Infanterie Regiment. Hij had mee gedaan aan de expeditie op Walcheren en aan de oorlog in Spanje. Kwam in 1819 met zijn regiment naar Sint-Helena. Hij werd op 1 april aan het bed van Napoleon geroepen en verzorgde hem tot het einde, in de officiële boeken werd hij Shortt genoemd.  

O’Meara  (Barry), 1782  - 1836.

Chirurgijnmajoor van de Bellorophon, benoemd tot lijfarts van Napoleon. In Longwood werd zijn rol twijfelachtig; aan de ene kant  hielp hij de bannelingen met kranten en nieuwtjes en door voor hen de communicatie te vergemakkelijken door als tussenpersoon te dienen met de schepen, die het anker voor Sint-Helena uitwierpen.

Aan de andere kant: hij deed verslag over het reilen en zeilen van Napoleon en zijn gevolg, eerst aan Cockburn, later aan Hudson Lowe. Beetje bij beetje wekten zijn rapporten wrevel op bij Hudson Lowe. Lang beschermd door de admiraliteit werd hij slachtoffer van de onbezonnen woorden van Gourgaud, die in tegenspraak met de rapporten van de dokter, beweerde, dat Napoleon heel gezond was en zich wegens tactische  reden niet beklaagde.

Op 25 mei 1818 werd O’Meara van Longwood verwijderd. Jammer genoeg nam hij zonder voorbehoud de verdediging van de gevangene op zich. Hij publiceerde zijn verslag in 1822, een jaar voor het Mémorial, dat een enorm succes had. Dit boek versnelde de legende van de gemartelde Napoleon en gaf Hudson Lowe de aanleiding tot zijn latere afschuw.