Aubry:
Direct na aankomst brengt de admiraal hem in de salon en stelt hem voor aan Ross, de kapitein van het schip, tezamen met enige van zijn hogere officieren, dan kolonel Bingham (1)  en enige heren, die men om een of andere reden bevolen had de inscheping van Napoleon bij te wonen. Onder hen bevonden zich Lord Lowter en Mr. Lyttleton, beiden leden van het parlement en waarmee Napoleon zich zeer lang onderhield. “Mij op deze wijze gevangen houden,” zei hij herhaaldelijk tegen Lyttleton, “bevlekt de eer en de vlag van Engeland.”
Aantekening:
1.       Sir George Bingham was bevelhebber over het 53^e infanterieregiment, dat ter versterking van het garnizoen van Sint-Helena diende. Op het eiland had hij het bevel over alle troepen. Hij had zich in de Spaanse Oorlog onderscheiden. Napoleon vond hem vanaf het eerste moment sympathiek. 

“Wij zijn tegenover u geen verplichtingen aangegaan, het belang van Engeland vereist, dat men u elke mogelijkheid om naar Frankrijk terug te keren, ontneemt.” (Lyttleton)
“Misschien is dat wat u doet dapper. Grootmoedig is het niet. U handelt als een kleine aristocratische macht, niet als een grote vrije staat! Ik ben gekomen om mij in uw land te vestigen; ik wilde daar als eenvoudig burger leven…”(Napoleon)
Lyttleton bracht daar wat verlegen tegen in, dat Napoleon in Frankrijk nog vele aanhangers had, vroeg of laat zou hij hun oproep volgen als men hem zo dicht in de buurt van Frankrijk liet.
“Nee, nee”, zegt Napoleon zeer levendig, “mijn loopbaan is geëindigd.” (1)
 

Aantekening:
1.  uit: Lyttleton: Enige opmerkingen over de aankomst van Napoleon aan boord van de Northumberland, Londen, 1836.

We verwijderen ons hier zeer ver van het verslag van Montholon. Een niet-gepubliceerde brief van Cockburn aan zijn zuster Polly, gedateerd 9 augustus 1815, bevestigt Lyttletons verslag over Napoleons gedrag. “Hij uitte zich meteen zeer heftig over de onrechtvaardige behandeling, die hij van onze regering ondervond. Maar toen hij merkte dat zulke redenaties door mij slecht ontvangen werden, hield hij daarmee op. Ik moest mij sterk vergissen of het mij niet gelukt zou zijn deze rebelse heer een toontje lager te laten zingen, zodat hij niet meer op de gedachte zou komen mij of iemand anders nog te ergeren. Ik heb me ingespannen om hem en zijn volgelingen duidelijk te maken dat zolang hij niet vergeet dat hij mijn gevangene is, ik niet vergeten zal dat hij mijn gast is, waarmee hij zich van zijn kant verzekerd weet van alle respect en hoffelijkheid, die ik hem, normaal gesproken, kan bieden.”  (Bibliotheek Thiers, deel 21).