Gourgaud:
We kijken de een na de ander naar Zijne Majesteit. Tegen mij praat hij over die andere 15^e augustussen. Wat een verschil! Na het diner, als zoals steeds Zijne Majesteit van tafel opstaat om met Bertrand en Las Cases op het dek te wandelen, drinken we op zijn gezondheid. ’s Avonds spelen we zoals gewoonlijk 21-en.
De keizer, die op andere steeds verliest, wint op deze avond 80 napoléons en dat op zijn verjaardag.
De brik La Zénobie verdwaalt tijdens de nacht, ze zagen ons niet meer.
Ik leen 25 napoléons uit aan dhr. Glover en 77 aan Monthoulon.

Louis Garrot:
Zijn verjaardag.
Voor het diner een wandeling. Hij is erg opgewekt. Na het diner praat hij gepassioneerd over de invasie van Engeland. Bij het 21-en heeft hij veel geluk. Hij wint 80 napoleons, terwijl hij gewoonlijk elke avond er 10 tot 12 verloor.

 

 

Aubry:
Af en toe wenst hij alleen te zijn en gaat hij op een van de achterste kanonnen (1) zitten, aan de linkerkant van het schip,onbeweeglijk naar de horizon kijkend. Niemand waagt het dan zijn geachten te verstoren. Na het vallen van het duister gaat hij naar de salon terug en stelt voor te 21-en (2). Dat is zijn lievelingsspel, dat al in Malmaison tijdens Het Consulaat in de mode was. Hij heeft er plezier in het geluk uit te dagen. Elke keer zet hij een goudstuk in en laat de winst oplopen, totdat hij verliest. Zo verliest hij regelmatig 10 tot 20 napoleons. Eenmaal echter, wint hij zeshonderd francs van de admiraal en houdt er dan mee op, omdat Cockburn laat merken niet verder te willen spelen. Een analyse van deze partij toont aan dat Napoleon met het doorzetten van deze techniek tegenover  partners, die zulke hoge inzetten kunnen doen, 60.000 gouden Louis gewonnen zou hebben.
Als men zich over de lange duur van deze geluksserie verwondert, merkt een Engelse officier op dat het vandaag immers de 15^e augustus is, de verjaardag van de keizer (Las Cases). Hij is 46 jaar oud. Na zo’n leven pas 46 jaar!
’s Ochtends heeft hij in zijn hut alle Fransen achter elkaar ontvangen.

Aantekening:
1. Dit kanon, het is steeds hetzelfde, werd door de matrozen met bijzondere aandacht gepoetst. De midshipsmen noemden dit het kanon van de keizer.
2. Gewoonlijk speelde hij met Cockburn, Ross, Bingham, Bertrand, Las Cases, en Gourgaud. Daarbij kwamen de beide dames (die Gourgaud niet noemt) en Glover, de secretaris van de admiraal. Glover verloor zeer veel. Gourgaud, die meer geluk had, leende hem geld. Ook aan Mme Betrand en Montholon leende hij menigmaal. Op zondag werd er in verband met de Engelse gewoonten niet gespeeld.

Ze brachten hem hun gelukwensen. Eerst was hij verbaasd. Tijdens zijn laatste verjaardag was hij op het eiland Elba. Daar werd de 15^e augustus nog pompeus gevierd. Deze keer had hij slechts een kleine hofhouding om zich heen; enkele mensen, die hadden eraan gedacht en toen hij ’s avonds opstond van tafel om zich aan dek te begeven, brachten ze een toast uit. Overigens deden de Engelsen hoffelijk aan deze toast mee.

De zee is rustiger geworden. Men komt meerdere schepen tegen. Doch, Cockburn vermijdt het om zich met hen in verbinding te stellen. De passagiers dromen voort. Een gerucht wordt verspreid: vier Franse schepen, zp wordt gezegd, zeilen naderbij om de keizer te bevrijden. Langzaam volgt de Northumberland, door zware deining gehinderd, zijn weg. Golven kletteren tegen haar romp en ze doorsnijdt ze scherp. Vaak volgt de keizer met zijn blik de lange blauwe met schuim omkranste strepen, de wonden van de zee, die zich pas sluiten als zij allang uit het blikveld zijn. Hij zit het achterdeel van het schip hoog naar de hemel oprijzen en dan verbazingwekkend diep zinken in een hoek, die de wiskundige in hem verbluft. Het schip trilt, geeft een geluid als knisperende zijde, de wind knettert in de zeilen, strijkt fluitend langs de met zoutkristallen bestoven touwwerken door, meeuwen klagen als kinderen, eenzaamheid tussen water en wolken. Dat alles is voor de keizer nieuw en interessant.